Andrew en Michelle op bezoek

Hier dan eindelijk weer een update vanuit het zeer zonnige Paramaribo. Terwijl november bekend staat om het begin van de korte regentijd, hebben we nu al dagen achter elkaar alleen maar zon. Bevalt prima moet ik zeggen! Het is voor het eerst sinds m’n periode in Suriname dat ik 3 weken geen update op de site heb gezet. Het moet gezegd: ik voel me dan ook best schuldig. Echt een verklaring heb ik niet. Ik zou kunnen schrijven dat ik het druk heb met al het bezoek van de afgelopen tijd, maar dat zou een heel slecht excuus zijn. Er valt altijd tijd vrij te maken. Het is gewoon even een periode dat ik weinig inspiratie heb om een update op te site te zetten. Totdat ik zojuist in de hangmat het indrukwekkende boek “De Vliegeraar” lag te lezen. De mooie volzinnen in het boek herinnerden mij er aan dat ik ook maar weer eens moest proberen een fatsoenlijk stuk tekst op papier te zetten. Bij deze.

Het is raar te beseffen dat we alweer begin november zitten. Het besef van tijd raak je hier echt kwijt. Over een paar dagen gaan in Nederland kinderen met lampions op jacht naar alles behalve een gezonde mandarijn en een paar weken later is het alweer oud en nieuw! De vorige oud en nieuw herinner ik me nog als de dag van gisteren. Echt ongelofelijk hoe snel de tijd voorbij vliegt. Tot aan oud en nieuw heb ik nog een aantal mooie weken voor de boeg met als hoogtepunt natuurlijk het bezoek uit Nederland wat langskomt. Zo zijn vlak na het vertrek van m’n ouders Andrew en Michelle gekomen en eind november komen Annemieke en Anne voor 1 ½ week langs.

Maar eerst natuurlijk de afsluiting van de vakantie van m’n ouders. Ik eindigde het vorige stuk met het verhaal dat m’n ouders in Frans Guyana zaten. Zoals verwacht was dat allemaal goed gegaan en ook m’n auto had de trip helemaal overleefd. Soms met enig geluk. Ook m’n vader kreeg namelijk te maken met het feit dat de gemiddelde Surinamer helemaal gek wordt zodra hij asfalt ziet. Gas geven lijkt dan het enige medicijn te zijn en dat leidt dan ook tot heel veel ongelukken. Maar goed, de trip was geslaagd en m’n ouders waren veilig thuis gekomen. Omdat het alweer zo’n drie weken geleden is dat m’n ouders zijn vertrokken zijn de herinneringen redelijk vaag wat betreft hun activiteiten de laatste paar dagen. Ik geloof dat ze voornamelijk in de hangmat op het balkon hebben gelegen met een biertje in hun hand. Dat kan haast niet missen. Het afscheid op Zanderij ben ik natuurlijk niet vergeten. Het blijft heel onwerkelijk om afscheid te nemen van je ouders op een vliegveld, wetende dat zij naar een vertrouwde wereld terugvliegen en dat jij op een “vreemde” plek achterblijft. Voelt gewoon raar. Het belangrijkste is echter dat ik weet dat ze weer ontzettend genoten hebben hier in Suriname. Het voelde als “thuis” en dat is mooi om te horen!

Na een weekje gewend te hebben aan het feit dat ik m’n kamer weer moest opruimen en dat ik zelf de was weer moest doen kwamen Andrew en Michelle 1 november aan op Zanderij. Ze zijn hier voor een vakantie van drie weken. Ze kwamen met een vertraging van ruim 5 uur aan op Zanderij. Dat ze vertraging hadden is geen uitzondering, want de laatste maanden heeft elk KLM-toestel naar Zanderij vertraging, maar een vertraging van maar liefst 5 uur is wel uitzonderlijk. Redelijk uitgeteld kwamen ze dan ook aan en s’avonds hebben we dan ook niets meer gedaan dan een beetje praten en op tijd slapen.
In het weekend hebben we Paramaribo verkend wat altijd een bijzondere ervaring blijft voor nieuwe bezoekers. Zo’n totaal andere wereld, dat is wel even wennen. Om het gewenningsproces niet te vlot laten verlopen heb ik meteen maar een binnenlandtrip van 4 dagen voor ze geboekt. Ze zijn maandag naar Brownsberg vertrokken en donderdag komen ze terug vanuit Danta Bai. Eigenlijk exact dezelfde trip als die m’n ouders tijdens hun bezoek hadden gedaan. Donderdagavond komen ze dan weer thuis, waarna we weer een gezellig weekendje Paramaribo zullen ervaren waarna ze zondag voor 5 dagen naar Tobago zullen vertrekken. Die “Lucky Bastards”. Ik hoop na het wegbrengen van Andrew en Michelle op tijd terug te zijn voor Feyenoord-Ajax (als het uitgezonden wordt). Wat een verrassing dat Ajax bovenaan staat. Maar goed, tot nu toe vermaken ze zich hier dus prima!

En wat valt er verder nog te vertellen? Op het werk gaat het allemaal nog erg lekker. Onze directeur Marc van Grinsven is eind oktober nog een weekje langs geweest om te kijken hoe het callcenter er voor stond. Hij heeft flink genoten en was onder de indruk van het callcenter. Mooi om te horen natuurlijk.
Tja, verder kan ik eigenlijk weinig bedenken. Ik zit hier natuurlijk ook gewoon in een bepaald ritme en dat begint ook gewoon "normaal" te worden.

Deze keer trouwens geen foto's. Volgende keer weer wel verwacht ik.

Groeten,
Joep

Re-Sietse: Dat viel tegen/mee! Nog maar een paar dagen....

Re-Mervin: :) Misschien als jij eens een tijdje op dezelfde plek zou blijven dat je ouders de kans krijgen om langs te komen. Jij moet weer zonodig heel Zuid Amerika rondfietsen. Dan maak je het ze ook wel lastig...
En ja, ik kom wel weer een keertje terug hoor. En dan gaan we een toernooitje dubbelen. Oke?

Re-moeder de Vries: Sorry, dit keer geen foto's van Mark (en Marchel). Voel me een beetje schuldig. Mark en Henrike kijken ook erg uit naar hun vakantie. Ben jaloers op jullie skivakantie. Na 2 jaar dat gemist te hebben heb ik daar toch ook wel erg veel zin in. Tot volgend jaar in ieder geval!

Re-Marije en Hidde: Haha, ik vind het stoer dat je er over begint Marije. Heb er in mei dit jaar wel over gedacht, maar ben het daarna eerlijk gezegd vergeten. Ik weet nog wel wat leuke restaurantjes in Amsterdam. Hoe was het stappen? Leuk dat jullie nog contact hebben!

Re-Annemieke: Moeders kan ook geen gitaar spelen. Daarom zit m'n vader ook zo ver weg. Ze kan wel beter gitaar spelen dan piano, dat dan weer wel...:).
Klinkt leuk zo'n reunie. Goed om te horen dat je je zo vermaakt heb. Groeten thuis!

Re-Janou: En? Heb je de staatsloterij al gewonnen? Neem een lot met als eindcijfer 6. Dat helpt.