Het laatste bericht vanuit Switi Sranan

Al zittend in het veel te warme zonnetje schrijf ik m’n laatste stuk tekst vanuit Suriname. Na 2 jaar en 7 maanden is er een einde gekomen aan m’n Suriname trip. Lastig voor te stellen en daarom erg moeilijk.

Al sinds m’n jeugd droomde ik er van om voor langere tijd naar het buitenland te gaan. Eerst wilde ik Highschool gaan volgen in Amerika, maar doordat ik in 5 VWO niet goed genoeg m’n best deed en ik daardoor dit jaar over moest doen was ik daar na m’n VWO te oud voor. Ik besloot daarna maar om in Tilburg te gaan studeren en om eventueel na m’n studie SPECO te gaan reizen. Echter kwam ik vrij direct na m’n studie in aanraking met Unamic en zo rolde ik het bedrijfsleven in. Het buitenlandavontuur is echter altijd blijven knagen. Juist op het moment dat ik dacht dat ik het buitenlandavontuur wel kon vergeten werd ik in het kantoor van m’n manager geroepen en werd me voorgesteld om voor minimaal een jaar naar Suriname te gaan om daar te helpen een callcenter uit te breiden. Voor mij natuurlijk de perfecte mogelijkheid om m’n droom te verwezenlijken, maar Suriname…..wat moet ik daar in godsnaam? Ik wist nog net dat het een vroegere Nederlandse Kolonie was, maar ik moest toch echt hulp krijgen van de Bosatlas om te weten dat Suriname wel verdomd dicht bij Venezuela ligt. Zelfs in het vliegtuig werd ik nog verrast door alle Caribische eilandjes die wel heel dichtbij bleken te liggen….

Maar goed, het moge duidelijk zijn dat het onbekende Suriname mij niet afschrok om toch het buitenlandavontuur aan te gaan. Eenmaal aangekomen in Suriname belandde ik de eerste dagen in een ware cultuurshock. Deze term kende ik wel en toen ik ooit in Frankrijk op een camping stond heb ik dit woord volgens mij wel eens gebruikt, maar de werkelijke betekenis van dit woord is me pas de eerste dagen in Suriname duidelijk geworden. Ik moet wel zeggen dat de cultuurverschillen de uitdaging alleen maar groter maakte. Van te voren had ik als doelstelling voor mezelf dat ik in Suriname iets wilde achterlaten. Dat als ik weg zou gaan, dat er niet gedacht zou worden “opgerot staat netjes”, om het zo maar even te noemen. Toen ik echter de eerste dagen in het callcenter rondliep werd ik enthousiast van de mensen, maar de faciliteiten maakten de uitdaging wel groter. Toen de eerste grote opdrachtgever kwam voelde ik dan ook wel de druk om het project te laten slagen. Nu 2.5 jaar later kan ik concluderen dat m’n doelstelling is gehaald. Er staat een bedrijf met 170 werkplekken en meer dan 300 medewerkers en daarnaast heb ik niet het idée dat de mensen heel opgelucht zijn dat ik weg ga.

En hoe voel ik me nu dan? Aan de ene kant een gevoel van trots. Trots dat ik dit buitenlandavontuur heb mogen beleven zoals ik het beleefd heb.
Dankbaarheid voel ik ook. Ik dank Unamic voor het feit dat ze me deze kans hebben geboden, maar ben vooral ook dankbaar naar de mensen die m’n tijd hier zo geweldig hebben gemaakt. In het bijzonder denk ik dan aan Ilja, Mark, Henrike, Manuel, Zohair, alle medewerkers van Telenamic en natuurlijk de familie Kanhai (met in het bijzonder natuurlijk Aarti). Het voelt als een voorrecht om de afgelopen 2.5 jaar deze mensen te hebben leren kennen en ik ben er van overtuigd dat het contact nooit zal verdwijnen….
Tenslotte ben ik het land Suriname dankbaar. Ik had nooit verwacht dat een land zo’n indruk op me kon achterlaten. In alle opzichten. Laat ik voorop stellen dat lang niet alles hier goed is geregeld. In tegendeel, het meest is hier niet geregeld, maar dat maakt het leven ook wel weer erg makkelijk en goed. Daarnaast schijnt de zon (bijna) altijd en het binnenland is misschien wel het mooiste dat ik ooit heb gezien. Nu pas weet ik echt wat natuur is. De ligging van Surinme heeft er ook voor gezorgd dat ik het Caribisch gebied samen met Aarti heb mogen verkennen. Ook iets dat ik nooit zal vergeten. Het relaxete leventje en de prachtige stranden hebben een onuitwisbare herinnering achtergelaten.
Ik wil tenslotte iedereen bedanken voor de vele reacties op deze site. Ik had hier nooit zo kunnen genieten als ik niet had geweten dat het thuisfront met me meeleefde.

Maar nu is dan echt de tijd aangebroken om voor de laatste keer naar Zanderij te rijden. Deze keer ben ik de persoon die vertrekt. Van de meeste mensen heb ik al afscheid genomen. Ik heb al gezegd, van echt afscheid nemen is in deze geen sprake. Allereerst zal ik zeker regelmatig terugkomen voor een vakantie (in april al), maar daarnaast heeft Suriname definitief een plekje in m’n hart ingenomen. Ik sluit dan ook af met een dankwoord.

Dank aan alle lieve mensen die er voor hebben gezorgd dat dit avontuur 100x mooier is geweest dan ik ooit had durven dromen. Ik zal jullie nooit vergeten!

Gr,
Joep