Weer terug in Suriname!

Het zal voor de meeste mensen die dit lezen geen verrassing zijn, maar voor de personen die ik de afgelopen tijd niet zoveel gesproken heb: zoals de titel al doet vermoeden ben ik weer terug in Su! Deze keer niet voor een korte vakantie, maar voor langere tijd met als hoofddoel het werken als delivery manager voor Telenamic, een joint venture van Telesur en Unamic/HCN, www.telenamic.com ).

De reden van mijn terugkeer is natuurlijk tweeledig. Enerzijds is mijn liefde voor Aarti grenzeloos gebleken, aan de andere kant bood Telenamic mij een mooie nieuwe uitdaging in de functie van delivery manager (een soort operationeel accountmanager) in een geweldig mooi bedrijf. Bij Telenamic voeren we contactcenterwerkzaamheden uit voor voornamelijk grote Nederlandse bedrijven vanuit Suriname en het bedrijf is afgelopen tijd enorm gegroeid. Toen ik in mei 2006 hier begon werkten er zo’n 30 personen voor Telenamic, nu zijn dat er zo’n 450.

Toen ik mijn vorige stuk op deze website schreef (het slotstuk van mijn vorige Suriname-periode) kon ik niet vermoeden dat ik ruim twee jaar later zo’n 500 meter verderop het eerste stuk van mijn nieuwe Suriname-periode zou schrijven. Toch is het zo. Twee jaar geleden vertrok ik naar Nederland, omdat ik mijn leven in Nederland te veel miste en ik ook op zoek was naar een nieuwe uitdaging op het werkvlak. Het leven in Nederland heb ik destijds vrij snel opgepakt en daar heb ik afgelopen jaren dan ook flink van genoten. Ook op het werk kreeg ik een nieuwe uitdaging als operational manager bij Any-G (onderdeel van Unamic/HCN) aangeboden en ook daar heb ik een hele mooie en leerzame tijd gehad. Toch heb ik afgelopen jaren te vaak het gevoel gehad dat er iets ontbrak. Om me heen waren diverse vrienden bezig met het stichten van een gezinnetje, terwijl mijn vriendin (incl. kids) 8.000 km verderop woonde. Ook mijn betrokkenheid bij Telenamic bleef bestaan, waardoor ik Telenamic afgelopen jaren vanaf de zijlijn ben blijven volgen. Toen de kans zich voordeed om als Delivery Manager aan de slag te gaan bij Telenamic greep ik de kans dus met beide handen aan. En nu zit ik dan alweer een weekje in Paramaribo, in een mooi huis met vrouw en 2 kinderen om me heen.
Dinsdag 1 maart ben ik geland op Zanderij en het gevoel was dit keer natuurlijk heel anders dan 5 jaar geleden toen ik hier voor het eerst kwam. Aan de ene kant is het jammer dat die spanning van het onbekende er niet meer is, aan de andere kant is het erg prettig dat je weinig tijd nodig hebt om te wennen en dat het aanpassen aan een ander klimaat en andere omstandigheden weinig tijd nodig heeft. Veel tijd om te wennen had ik ook niet, want woensdag 2 maart stond meteen mijn eerste werkdag voor de deur. Ik heb meteen kennis gemaakt met alle teamleiders op mijn projecten en de eerste indrukken zijn erg positief. Om me helemaal direct in het ritme van het werk te krijgen stond er meteen in het eerste weekend een Leadership-training gepland voor alle teamleiders van Telenamic. De training werd gehouden op Overbridge, een prachtig resort gelegen aan de Surinamerivier, ongeveer een 45 minuten rijden van Paramaribo (als je een beetje gas geeft tenminste). Als je naar Overbridge rijdt moet je via de Afobakkaweg en de volgers van het eerste uur weten vast nog wel wat een hel deze weg was. Dit was een bauxietweg, wat eigenlijk betekende dat je vaak nog vermoeider thuis kwam van een “relaxweekend” dan toen je er heen ging. Vlak voor de verkiezingen dacht president Venetiaan echter even stemmen te gaan winnen en in notime is de weg door een lading Chinezen geasfalteerd. Voor Venetiaan heeft deze actie weinig geholpen getuige zijn grote nederlaag tijdens de verkiezingen, voor de Surinamers en toeristen is deze asfaltering een zegen. Het maakt een tripje naar het binnenland een stuk minder vermoeiend en de reistijd is ook meteen gehalveerd.

Maar goed, een Leadership-training dus. Het was een leerzaam weekend, waar vooral weer is gebleken hoe gemotiveerd de mensen hier zijn.
Eenmaal teruggekomen zijn Aarti en ik begonnen met het inrichten van ons huis. We huren het huis gemeubileerd, maar de “term” gemeubileerd kun je op meerdere manieren interpreteren. Er ontbrak nog een wasmachine en een complete zithoek. De wasmachine is ondertussen geïnstalleerd en de zithoek is gekocht. Maandag zal deze – als het goed is – geleverd gaan worden. Verder hebben we afgelopen week nog korte tijd een lid aan het gezin toegevoegd, namelijk een puppy. Het leek ons voor de kids wel leuk om een hondje te hebben. Via de danslerares van Sheesha konden we een een kruising tussen een straathond en een rottweiler krijgen. Een hondje werd het dus niet, maar een hond. We hebben echter maar één dag van het extra gezinslid mogen genieten, aangezien de hond (Rani genaamd) is verdwenen. Ze kan weggelopen zijn, maar het schijnt hier ook vrij normaal te zijn dat mensen puppy’s stelen. Ik probeer hier nog over te brengen dat dit echt niet normaal is, maar misschien zit ik er wel naast. Verder moest ik de eerste dagen erg wennen. Wennen aan het feit dat ik niet meer in het vertrouwde Nederland zat met vrienden en familie om me heen, maar ook wennen aan het feit dat ik voor het eerst in 11 jaar niet meer alleen woon en na 10 uur vliegen de verantwoordelijkheid heb om een heel gezin te verzorgen en te onderhouden. Maar goed, de gewenningsperiode lijkt over te zijn en we hebben dit weekend lekker met z’n 4-tjes doorgebracht, al ben ik zaterdag nog wel even alleen met wat collega’s gaan eten bij de Waag en wat gaan drinken bij La Caff.

Ik denk dat ik de belangrijkste ontwikkelingen wel gedeeld heb. Via deze website zal ik iedereen zo goed mogelijk op de hoogte houden van onze (Aarti, Sheesha, Sahil, ik en wellicht een nieuwe hond) ontwikkelingen. Tevens zal ik het waarschijnlijk niet kunnen laten af en toe wat meningen over het land en de politiek van dit land door te laten schemeren, maar verwacht op dit gebied geen journalistiek hoogwaardige verhalen. Het is puur mijn visie op wat ik meemaak , wat ik zie, hoor en lees. Ik kan verder niet beloven dat de frequentie van het updaten van deze site net zo hoog zal zijn als tijdens Suriname-periode 1. Toen was alles nog nieuw en vond ik op elke straathoek een onderwerp om over te schrijven. Dat is nu natuurlijk anders. Toch zal ik er naar streven om deze site minimaal 1 x in de 2 weken te updaten. Er staan weer genoeg mooie gebeurtenissen voor de deur met bijvoorbeeld mooie tripjes naar het binnenland, het bekijken van reuzenschildpadden, de politieke ontwikkelingen in Suriname en natuurlijk de bezoekjes van familie en vrienden, waarbij mijn ouders halverwege mei de eersten zullen zijn. Andere – korte - berichten zal ik op Facebook plaatsen.

Deze keer nog geen foto’s van het huis, die zullen de volgende keer volgen als het huis volledig is ingericht, inclusief zithoek en zwembad. Verder wacht ik nog een beetje op mooi weer om mooie plaatjes te schieten. Dit mooie weer heeft me echter sinds ik hier ben ernstig in de steek gelaten. Het is zelfs goed dat ik tijdig mijn A- en B-diploma heb gehaald, want onze straat heeft al meerdere keren volledig onder water gestaan.

Deze keer plaats ik alleen de foto’s van de “surprise”party die door Leon en Michiel is georganiseerd, een paar dagen voor mijn vertrek. Hierbij de link naar de foto's:
http://www.mijnalbum.nl/Album=WCMQ36DW

Gr,
Joep

Ps. Voor de personen die mij proberen te bellen op 036-5459268 of 005978631561, ik ben af en toe wat moeilijk bereikbaar. Dit ligt waarschijnlijk niet aan het Surinaamse netwerk, maar aan mijn telefoon. Ik kan er geweldig mee sms-en, internetten, e-mailen, maar met bellen heeft hij nog wat moeite. Aarti’s telefoon werkt wel altijd en zij is bereikbaar op 036-5459027.