Deel 11: Een slecht begin van 2012

Dat het leven soms hard en verrassend kan zijn wordt me duidelijk als ik de huidige situatie vergelijk met het moment dat ik het vorige deel heb geschreven. In het vorige deel schreef ik dat de oma van Aarti nog zo fris als een oud hoentje was, vandaag hebben we haar botten en as aan de Surinamerivier gegeven. Afgelopen maandag, 23 januari is ze namelijk overleden. Maar voordat ik daar verder over uitweid eerst even terug naar het begin van januari, een maand die ook al niet zo lekker begon.

Het was volgens mij vrijdag 6 januari dat ik op het werk ineens heel erg koud werd. M’n handen en met name m’n nagels werden helemaal blauw. Thuis ben ik in bed gaan liggen en al vrij snel had ik ruim 39 graden koorts en kon ik amper lopen. Aangezien het virus dengue hier de laatste tijd nogal heerst ben ik zaterdagochtend direct bloed gaan prikken om op dengue te laten testen. Zondag was de moeder van Aarti bij ons thuis en ik ging dus beneden een happie eten. Toen ik merkte dat dat niet ging ben ik terug naar boven gelopen waar ik flauw ben gevallen. Ik schijn een minuutje weg te zijn geweest waarna ik via veel te koud water weer bij ben gekomen. Ik kon niet lopen, dus ik stelde voor om een ambulance te bellen. Helaas rijden ambulances hier alleen bij gewonde mensen (bijv. na een ongeluk), maar niet om hele zieke mensen op te halen die niet kunnen lopen. Vrij bizar, maar goed. Ik werd door Aarti en haar moeder naar het Diakonessenziekenhuis gebracht waar ik op de eerste hulp kwam te liggen. Op de eerste hulp werd m’n bloed getest en werden er scans van m’n hart gemaakt. Zelf was het me behoorlijk duidelijk dat het dengue moest zijn, maar de arts nam het zekere voor het onzekere. Alles bij elkaar heb ik ruim 3 uur op de eerste hulp gelegen zonder iets te eten of te drinken, wat juist enorm belangrijk is om te doen bij dengue. Uiteindelijk bleek m’n bloedwaardes niet in orde, waarna ik werd opgenomen.

Ik kwam terecht in een vrij onhygiënische, warme slaapzaal met 6 anderen. Er bestaat geen medicijn tegen dengue, maar het is met name belangrijk om het bloed te laten stromen. Ik kreeg dus een infuus met zoutoplossing toegediend en ik heb vooral heel veel gedronken. Al met al heb ik 3 dagen in het ziekenhuis gelegen, maar bij elkaar leek het wel een maand. Ik vond het vreselijk. Het was er warm, onhygiënisch, er waren veel muskieten en de verplegers waren nog botter als een betonnen muur. Niemand die ook maar een beetje aardig doet, vraagt hoe het met je gaat of het belangrijkste: vertelt wat er met je aan de hand is en hoe de behandeling eruit ziet. Zo begreep ik dat ik naar huis mag, doordat een onbekende man zomaar m’n infuus uit m’n hand trok. Toen ik vroeg waar dat op sloeg vertelde hij dat ik s’middags naar huis mocht. Niemand in het ziekenhuis heeft mij ook daadwerkelijk verteld dat ik dengue had. Dat heb ik uiteindelijk gehoord toen Aarti belde met de afdeling waar ik zaterdag bloed had laten prikken omdat ik me toen al niet goed voelde.
Al met al was het ziekenhuisbezoek een bijzonder vervelende ervaring, maar gelukkig werd ik thuis al vrij snel beter. M’n bloedwaardes zijn echter lange tijd slecht geweest, maar afgelopen donderdag (26 januari) heb ik gelukkig gehoord dat de bloedwaardes zijn gestegen naar normale waardes. Ik ben nu dus, 3 weken na opname, eindelijk helemaal beter!

Ik was echter niet de enige met dengue, want ook Sahil werd vlak na mijn thuiskomst opgenomen met dengue. Bij hem was het echter een stuk minder erg en hij mocht al vrij snel naar huis. Ook Nalini – de zus van Aarti – heeft dengue opgelopen, maar die heeft behalve koorts en spierpijn weinig gemerkt. In de tussentijd werd ook de oma van Aarti opgenomen met maagbloedingen, dus de ellende in de familie was vrijwel compleet. Gelukkig was na een tijdje iedereen gezond en wel thuis, dus konden we even opgelucht ademhalen. Tot afgelopen zondag.

Aarti en ik waren met een crew van 24 man van Telenamic naar Isadou in het binnenland. Aarti had de volledige trip geregeld en het was bedoeld als teambuildingweekend. Het was een zeer geslaagd weekend, behalve het feit dat Aarti – in de lijn van de eerdere gebeurtenissen – zaterdag ziek was geworden door migraine. Zondag voelde ze zich een stuk beter en we hebben dan ook heerlijk genoten van het prachtige uitzicht en de heerlijke soela’s. Aarti kreeg wel een telefoontje van het thuisfront dat haar oma weer was opgenomen met beenpijn. Haar oma was al vaker opgenomen, dus we namen het bericht niet voor heel ernstig aan. Totdat we bij thuiskomst hoorden dat haar lichaamstemperatuur was gedaald naar 33 graden en haar benen blauw waren geworden. Aarti zou maandag naar het ziekenhuis gaan, maar helaas was dat al te laat. Maandag om 6.10 uur was ze overleden.

Jullie vragen je misschien af waarom ik zo uitgebreid uitweid over de oma van Aarti, maar Aarti’s oma was de spil van de familie. En aangezien alle familieleden van Aarti in één huis wonen is Aarti met haar oma opgegroeid en is er altijd geweest.
Na het overlijden begonnen alle rituelen, wat onder andere inhoud dat er dagelijks een kerkdienst was op het erf van de ouders van Aarti. Gisteren hebben we de oma op Hindoestaanse wijze gecremeerd. Dit betekent dat we eerst afscheid van haar hebben genomen, waarna ze met haar kist op een brandstapel werd gelegd. Deze brandstapel is aangestoken door haar kinderen, waarna ze dus gecremeerd wordt waar iedereen bij staat. Een heftig, maar ook wel mooie gebeurtenis.
Vandaag (zaterdag) zijn we naar de plek gegaan waar ze gecremeerd is en hebben we haar botten opgehaald. Met een boot zijn we de Surinamerivier op gevaren waar we haar botten en kleren te water hebben laten gaan.
Alles bij elkaar een zeer heftige, maar mooie ervaring. De hindoestaanse wijze van cremeren zorgt er voor dat je het hele proces van dichtbij meemaakt en het zorgt daardoor voor een mooi, definitief afscheid.
Maar het mag duidelijk zijn dat we hopen dat de rest van 2012 beter is dan het begin. De voortekenen zijn goed, want volgende week zondag komen m’n ouders op bezoek. Ze blijven voor 3 weken en we gaan naar Isadou en Overbridge. Ook Robin en Kim (vrienden die we in Suriname hebben leren kennen en nu weer in NL wonen) komen op vakantie en Manuel komt komende dinsdag weer terug. Kortom, we gaan weer genieten van iedere dag die op ons pad komt!

Het is nogal lastig om de foto’s te uploaden. De delen voor de weblog schrijf ik altijd thuis, maar de internetverbinding thuis is niet snel genoeg om de foto’s te uploaden. Dit moet op het werk gebeuren en door de hectiek vergeet ik dat vaak of kom ik er gewoon niet aan toe. Ik ga echt proberen om de foto’s van de afgelopen tijd hier binnenkort te plaatsen.

Gr,
Joep