Verslag Tobago!

Hierbij dan eindelijk het verslag van de vakantie van Aarti en mij van 4 februari t/m 13 februari op het paradijselijk eiland Tobago.

Eerst enkele wetenswaardigheden over Tobago:
- Topografische ligging: 10 Kilometer van Venezuela. Het ligt tussen de Caribische Zee (ten westen van het eiland) en de Atlantische Zee (ten oosten van het eiland) in.
- Grootte: Iets groter als Tobago
- Taal: Caribisch Engels (vaak onverstaanbaar)
- Tijdsverschil: Met Nederland 5 uur, met Suriname 1 uur.
- Valuta: Trinidad dollar (8 keer minder waard dan de euro)
- Tradities: Wining (een erotisch getinte dans), steelpanbands (bands die muziek maken met pannen) en jawel: Carnaval, dat oorspronkelijk uit Trinidad & Tobago komt
- Economie: Trinidad & Tobago wordt gezien als het economisch hart van de Carribean. Dit komt voornamelijk door hun eigen olievelden. Hierdoor is de prijs van bijvoorbeeld benzine spotgoedkoop (een volle tank voor nog geen 10 euro!!)
- Opvallend: Hoewel Trinidad het meest onveilige gedeelte van de Carribean is, kun je in Tobago ten alle tijden je auto open laten staan met alle spullen er in. Er bestaat in Tobago (nog) geen enkele vorm van criminaliteit…..

Dag 1 (Zondag 4 februari)
Zondagmorgen omstreeks 5.30 bracht Nalini (de zus van Aarti) ons naar Zanderij, waar vandaan we naar Trinidad zouden vliegen. Toch wel met enige gezonde wedstrijdspanning zaten we in de auto. Voor mij was het een droom die uitkwam om naar een dergelijk Caribisch eiland te gaan, voor Aarti was het in feite de eerste keer dat ze zonder haar kinderen ergens heen ging.
Op Zanderij werden we geconfronteerd met een mooi staaltje van de Surinaamse mentaliteit. We vlogen om 9.00 uur, dus het inchecken kon tussen 5.00 uur en 7.00 uur. Om 6.15 aangekomen was het hele vliegveld echter nog niet eens open. Pas rond 7.00 uur kwamen de eerste mensen van het vliegveld aandruppelen en konden we langzaam beginnen met inchecken. Verrassend genoeg vertrok het vliegtuig wel op tijd en binnen 1 uur en 15 minuten waren op het vliegveld Port of Spain in Trinidad. Op Trinidad moesten we nog een ticket halen voor de korte vlucht naar Tobago. Dat bleek geen enkel probleem. Om 10.30 haalden we voor 150 TT per persoon (+/-19 euro) een ticket voor de vlucht van 11.00 uur naar Tobago. Aarti moest nog even weggetrokken worden bij een Hindoestaanse film, maar uiteindelijk waren we toch op tijd voor de vlucht. De vlucht van Trinidad naar Tobago duurt 20 minuten, maar het is 20 minuten genieten van de prachtige uitzichten. Eenmaal aangekomen in Crown Point op Tobago lagen er veel koffers op ons te wachten, behalve die van Aarti. Het kwijtraken van die koffer zou wel een heel zure start van de vakantie zijn. Een plaatselijke taxichauffeur wist ons te vertellen dat er dagelijks kilo’s bagagestukken kwijtraken dus dat we niet verrast hoefden te zijn. Prima! Dank je wel chef! We besloten toch een aantal vluchten te wachten, maar de moed zakte ons wel in de schoenen toen met de volgende vlucht één (1!) koffer kwam en dat was niet die van Aarti. Twee vluchten later kwam echter toch de koffer van Aarti. Nog steeds kan ik niet plaatsen waarom de koffer drie vluchten later wel opeens te voorschijn kon komen, maar dat maakte ons op dat moment even niet uit. De vriendelijke taxichauffeur bracht ons direct naar het hotel The Humminbird, 5 minuten van het vliegveld. Daar aangekomen begon Aarti met het inruimen van de kasten en nam ik snel een duik in het zwembad. Daar kwam ik het Engelse stel Malcolm (38) en Paulina (27) tegen. Twee zeer leuke mensen waarmee het al snel klikte. Malcolm bleek een stuk land gekocht te hebben op Tobago aan de Caribische kust waar we later in de week zeker een kijkje zouden nemen.
S’avonds zijn we met de jeep van Malcolm naar Buccoo gegaan waar de Sunday School werd gevierd. Dit is een plaatselijk feest, waar diverse steelpanbands optreden. Vrijwel het hele eiland kwam hier op af. Al met al werd het een zeer gezellige avond met diverse Caribs (het plaatselijke bier), maar toch enigszins op tijd zochten we ons bedje in het hotel op. Ondanks het tijdelijk verliezen van de koffer toch een heerlijk begin van de vakantie!

Dag 2 (Maandag 5 februari)
Prioriteit van deze dag was het regelen van een huurauto. Tobago is niet groot, maar voor het gevoel van vrijheid heb je toch echt een auto nodig. Via Malcolm hadden we een telefoonnummer gekregen van een persoon die flink goedkoper was dan de gebruikelijke verhuurbedrijven (Hertz, Avis). S’Morgens toch nog geprobeerd om ergens anders een auto te regelen, maar uiteindelijk kwamen we toch bij de kennis van Malcolm uit. Met een mooie blauwe Jeep kwam deze ontzettend grote neger (daar zijn er meer van op Tobago) ons bij het hotel oppikken. Bij zijn huis nog enkele andere auto’s bekeken, maar het was toch wel stoer om met een open Jeep het eiland rond te touren, dus hebben we uiteindelijk daar voor gekozen. Direct vertrokken we naar een van de mooiste stranden van het eiland, Pigeon Point. Daar aangekomen viel onze mond open van verbazing. Parelwitte stranden, helderblauwe zee en wuivende palmbomen….Voordat we het echter doorhadden bleek deze helderblauwe zee een van de slippers van Aarti opgeslokt te hebben, maar door het kordate optreden van deze eigen Mitch Bucchanon kon Aarti de vakantie toch vervolgen met twee slippers. We hebben nog een tijdje op Pigeon Point doorgebracht en zijn daarna naar een nieuwe shopping mall gegaan, genaamd Gulf City. Deze mall is nog in aanbouw, dus echt veel winkels waren er nog niet. Echter, zoals het een echte vrouw betaamt is Aarti niet zonder kleren gekocht te hebben naar buiten gelopen. S’Avonds zouden we nog wat gaan eten met Malcolm en Paulina, maar Malcolm was vergeten dat ze op die dag precies één jaar met elkaar waren dus zijn we samen uiteten gegaan. Erg gezellig en lekker gegeten bij de Melange, 10 minuten rijden van ons hotel.

Dag 3 (Dinsdag 6 februari)
Vandaag stond een rondje Tobago gepland, of te wel een autorit rondom het eiland. Vroeg vertrokken we vanuit Crown Point (helemaal ten zuiden van het eiland) via de oostkant (de Atlantische kant) richting Charlottesville, het meest noordelijke dorp van het eiland. In Charlottesville zouden we lunchen, om dan via de westkant (de Caribische kant) weer terug te rijden.
De eerste 30 minuten rij je op een snelweg richting de hoofdstad van Tobago, Scarborough. Deze weg is prima en hier kun je flink doorrijden. De maximum snelheid in heel Tobago is 50 km p/h, maar geen kip die zich daar iets van aantrekt. Gemiddeld wordt er op deze snelweg zeker 100 a 120 gereden. Na Scarborough krijg je direct te maken met het heuvelachtige gedeelte van Tobago. Hier zakt je gemiddelde snelheid snel naar een kilometer of 30 per uur, door de smalle wegen, de scherpe bochten, de steile hellingen en het vaak midden op de weg parkeren van de Tobi’s (onze naam voor de mensen uit Tobago). Daarentegen is het niet erg als je niet zo snel rijdt, want de uitzichten over de Atlantische oceaan en de diverse baaien zijn echt fantastisch. Vaak zijn we uitgestapt om te genieten van het uitzicht of om wat te eten (iets waar je niet aan ontkomt als je met Aarti, of een andere willekeurige Surinamer op vakantie gaat). Rond 13.30 uur kwamen we aan in Charlottesville. Eerlijk gezegd viel dit dorp een beetje tegen. Het staat bekend om z’n rust en z’n vele mooie vogels, maar dat was nou niet bepaald hetgeen wat ons echt kon interesseren. Snel vertrokken we daarom naar de westkant van het eiland om daar verder door de bergen te slingeren. De Caribische Zee is minder ruig dan de Atlantische kust en dat zie je terug in de baaien en de landschappen. Alles is daar net even rustiger. Al met al krijg je met zo’n rondje eiland echt een goed beeld van het prachtige eiland en het relaxete leven in de kleine dorpjes van de mensen hier. In Suriname is het No Spang, maar dat is in Tobago nog een tikkeltje erger.
Rond een uur of 6 waren we weer terug bij het hotel waar we nog even een duik namen in het zwembad. Aarti bleek last te hebben van een zonnesteek, doordat we het dak van de auto de hele dag open hadden staan en ging dus op tijd naar bed. Ik ben nog even uiteten geweest met Malcolm en Paulina. Na enkele bijna-dood ervaringen na het autorijden van Paulina ben ik rustig in slaap gevallen.

Dag 4 (Woensdag 7 februari).
Zoals ik eerder al schreef is het noordelijke gedeelte van Tobago vrij ruig en heuvelachtig. Het midden van het eiland is dan ook een regenwoud. Hier bevinden zich dan ook diverse watervallen. Deze dag besloten we de hoogste watervallen van het eiland, de Argly Falls te gaan bekijken. Om die te gaan bekijken moesten we dezelfde weg langs de oostkust afleggen als gisteren, tot aan Roxborough, halverwege het eiland. Hier parkeerden we de auto en haalde een ontzettend chagrijnige gids ons op voor een wandeling van slechts 10 minuten naar de watervallen. De gids vertelde wat over vogels en planten. Het moeilijke taaltje en mijn desinteresse hierin zorgden er voor dat ik er niet veel van oppikte. De waterval was daarentegen wel schitterend en onder de waterval hebben we nog even heerlijk gezwommen. Na het bekijken van de waterval zijn we naar het strandje Store Bay gereden, vlakbij ons hotel, waar we nog heerlijk hebben gezwommen. Verder bestond deze dag voornamelijk uit relaxen, iets wat toch het hoofddoel was van onze vakantie!

Dag 5 (donderdag 8 februari)
Tobago staat naast z’n mooie stranden en blauwe zee ook bekend om z’n mooie duikmogelijkheden. Ik vond het wat overdreven om een complete duikcursus te gaan nemen deze week, maar ik wilde wel wat van de onderwaterwereld zien. Vandaag zouden we daarom gaan snorkelen. Aangekomen bij Store Bay werden we meteen aangesproken om mee te gaan met een glasbodemboot de oceaan op. Naast het feit dat je via een glasbodem (verrassend waarschijnlijk als je de naam ziet) het koraal kan zien, was er ook gelegenheid tot snorkelen. Via Store Bay voeren we naar Buccoo Reef. Vanaf de zee zie je pas echt goed wat een pracht van eiland het is. Onderweg zagen we door de glasbodem het koraal en diverse mooie vissen. Heel bijzonder om dat in het echt te zien. Iets verderop mochten we ook gaan snorkelen. Eerlijk gezegd viel dat een klein beetje tegen. Of het koraal was dood, of er was geen koraal, want meer dan veel zand en een paar stenen was de bodem daar niet. Wel enkele prachtige tropische vissen gezien. Daarnaast vertelde de gids met een mooi taaltje en mooie humor van alles over het koraal en het eiland. Hierbij een filmpje vanuit de boot en de gids die aan het vertellen is.

http://www.youtube.com/watch?v=Um-Fy74D7_I

Terwijl ik lekker aan het snorkelen was, trok Aarti langzamerhand steeds witter weg. Het fenomeen zeeziek had haar goed te pakken en de helderblauwe zee was rondom haar wat minder helder doordat ze de inhoud van haar maag niet binnen kon houden. Bij Nylon Pool (een zandbank midden op de oceaan) konden we lekker zwemmen en daar knapte ze flink van op.
Na de tocht met de glasbodemboot zijn we richting het hotel gegaan om daar nog even lekker te zwemmen. S’Avonds nog een tijd met Malcolm en Paulina bij het hotel gezeten en wat gedronken. Ze waren die dag naar Port of Spain geweest (Trinidad) en vertelden ons dat het een waar winkelwalhalla was. De ogen van Aarti begonnen steeds meer te glinsteren en we besloten daarom om de laatste dag van de vakantie daar ook maar een kijkje te gaan nemen. We zijn op tijd naar bed gegaan, aangezien we de volgende dag vroeg op moesten. Malcolm had een klein vissersbootje gehuurd waarmee we de oceaan op zouden gaan…..

Dag 6 (vrijdag 9 februari)
Deze dag eerst direct m’n vader gebeld en gefeliciteerd met z’n 54e verjaardag. De jaren vliegen om. Daarna zijn we met Malcolm en Paulina naar Parlatuvier gereden, waar de vissersboot klaar lag voor vertrek. Normaal gesproken is de Caribische Zee vrij rustig en kun je met een beetje geluk midden op de oceaan walvissen en dolfijnen zien. Helaas was de zee nu ontzettend ruig en wist ik een aantal keer zeker dat we om zouden slaan. Ook de gids vond het niet veilig en daarom besloten we om tijdig terug te keren. Helaas. We hebben nog wel een tijdje gechilled op het prachtige strand van Parlatuvier, waarna we richting een mooi restaurant midden in het regenwoud vertrokken. Na wat gelunched te hebben nam Malcolm ons mee naar naar z’n stuk land waar hij komend jaar een paar appartementen laat bouwen. Hij schonk ons tevens een mooi gebaar door één van de twee toegangsplanten tot z’n stuk grond te laten planten. Bij z’n stuk grond horen ook diverse meertjes en kreekjes, waar we nog lekker in gezwommen hebben.
S’avonds zijn we met z’n vieren wat gaan eten en gaan stappen in de openluchtdiscotheek, de Shade. Hier werden we geconfronteerd met de ongelofelijk dancemoves van de mensen alhier. Niet te geloven wat ze allemaal wel niet kunnen bewegen. Daarnaast moet ik zeggen dat de muziek die daar gedraaid wordt me ook wel erg beviel. Het is een soort reggae, maar dan met iets meer tempo, “Soca”genaamd. Al met al was het een heerlijk daggie.

Dag 7 (zaterdag 10 februari)
Vandaag was de vertrekdag van Malcolm en Paulina. S’Morgens hebben we daarom wat gechilled met ze bij het zwembad. S’Middags moesten ze inchecken (vanuit Tobago gaan er wel directe vluchten richting Londen), waardoor wij er voor kozen om nog even een bezoek te brengen aan de shopping mall Gulf City. De prijzen voor merkkleding liggen in Tobago beduidend lager dan in Nederland, dus ik heb nog even wat polo’s gehaald. Als Bakra moet je er tenslotte toch een beetje als yup uitzien….
In de namiddag zochten we Malcolm en Paulina op bij Store Bay, waar we de rest van de dag door zouden brengen. Hier hebben we genoten van de prachtige zonsondergang en van de mooie rare streken van Paulina, die uit het niets chagrijnig kon worden. Heel bijzonder. Aangezien hun vliegtuig 4 uur vertraging had konden we nog even rustig wat eten en daarna hebben we ze bij het vliegveld gedropt. Malcolm had het zichtbaar moeilijk met het vertrek. We gaan zeker contact houden, al was het alleen maar om nog een keer in z’n appartement op Tobago te kunnen verblijven…

Dag 8 (zondag 11 februari)
Dit was de laatste dag dat we konden beschikken over onze huurauto, dus we besloten er nog even goed gebruik van te maken. Aan de westkant lag onze favoriete baai, Englishmen Bay, en we wilden daar nog graag een bezoek aan brengen. Daar hebben we vrijwel de hele dag doorgebracht. Verder hebben we deze dag geen f*ck gedaan. Heerlijk!

Dag 9 (maandag 12 februari)
Om 11.30 moesten we onze auto inleveren, dus daarvoor hebben we nog even nuttig gebruik gemaakt van de auto. De laatste boodschappen werden gehaald en ook de tickets voor de volgende dag naar Trinidad werden gehaald. Onze vlucht zou 8.45 vertrekken. We zouden eerst met boot naar Trinidad gaan, maar dan zouden we al om 5.00 uur moeten opstaan en dat zagen we beiden niet echt zitten, vandaar dat we toch weer kozen voor het vliegtuig.
Om 11.30 leverden we onze auto in en bracht de verhuurder ons nog naar Pigeon Point waar we nog even een daggie zouden relaxen. Eenmaal de schaduw opgezocht te hebben van de palmbomen heb ik me enorm lopen verbazen over diverse strandgasten die de hele dag alles er aan deden om bruin te worden en dus geen moment de schaduw op zochten. Het nut hiervan is me nog steeds niet geheel duidelijk, aangezien de bruine kleur binnen 3 dagen weer verdwenen is. Het feit dat ze zo rood als een tomaat naar huis vertrokken zag ik dan ook als gerechtigheid voor hun domheid. Dat was even m’n persoonlijke frustratie.
Tegen de namiddag kwam er een clupje jongens wat beachvolleyballen. Ze konden het bovengemiddeld goed dus ik nam toch even een kijkje. Bleek het om het nationale team van Trinidad & Tobago te gaan, dat op trainingskamp in Tobago was. Geloof me, dit team presteert in deze regionen erg goed, dus het was best bijzonder om ze zo te zien volleyballen. Meer bijzonder was het toen ze vroegen of ik ook een partijtje mee wilde doen. Natuurlijk wilde ik dat wel en al met al ging het helemaal niet zo slecht. Een paar blocks en aardige reddingen deden me stralen. Top van die gasten ook dat ik even mee mocht doen, terwijl ik in vergelijking met hun er natuurlijk geen pepernoot van kan. Resultaat van dit alles was wel dat ik geen A of B meer kon zeggen en dat ik kramp kreeg in beide benen. Dit, terwijl ik nog zo’n 45 minuten terug moest lopen naar het hotel. Afzien dus…
S’Avonds zijn we nog heerlijk uitgebreid uiteten geweest om de laatste avond te vieren. Na het eten zeer gedeprimeerd ivm het einde van de vakantie de spullen gepakt en lekker gaan slapen, omdat we de volgende relatief vroeg op moesten om de vlucht naar Trinidad te pakken.

Dag 10 (Dinsdag 13 februari)
De laatste dag van deze heerlijke vakantie was aangebroken. Rond 7.15 uur vertrokken we lopend met de koffers naar het vliegtuig. Snel werden we geconfronteerd met de vriendelijkheid van de lokale bevolking. Een mannetje zag ons zeulen met de koffers en sprong als een gek in z’n auto om ons weg te brengen. Top!
Rond 9.15 kwamen we aan op het vliegveld Port of Spain in Trinidad. Vanaf het vliegveld bleek het echter nog een uur naar het centrum van Port of Spain te zijn, wat we beiden niet verwacht hadden. Port of Spain mag dan het centrum van de Carribean zijn, echt een mooie stad is het niet. Er staan in het centrum veel grote kantoren en banken, buiten het centrum staan ook diverse sloppenwijken en heerst er veel armoede.
Deze dag bestond voornamelijk uit het inslaan van souvenirs voor de familie van Aarti. Zelf heb ik ook een aantal aardige dingen gekocht. Van een dag winkelen word je als man echter flink moe, dus tijdig pakten we de MaxiTaxi (taxibusjes die zo’n 20 man meenemen die allen naar hetzelfde gebied moeten) richting het vliegveld. Daar hebben we nog wat gegeten en gechilled, waarna we rond 22.00 uur naar Paramaribo vertrokken. Daar kwamen we rond 1.00 uur vermoeid, maar zeer voldaan van deze vakantie op het kleine paradijs, genaamd Tobago aan….

Hierbij de link naar de foto's

http://www.mijnalbum.nl/Album=YE6BH6GL&edit=1

Groeten,
Joep

Ps. Volgende keer volgt er een verslag van het vertrek van Ilja die zaterdag terug naar Nederland is vertrokken. Helaas. Daarnaast is het hier nu carnaval, wat er voor heeft gezorgd dat de stad bol staat van de Brazilianen. Eventueel volgen hier ook wat foto’s van….